السلام علیک یا ابالفضل العباس (ع)

مات عشقـــم مات عشقـــم مات عشـق 

                              کـز چـه طینت گشتــه خلقـت ذات عشـق

عشــق گــر بنیـــــاد ســـر مستـــی کنــــد

                              عقـــل را خـــــود فـــارغ از هستــی کنـــد
 
عقـــــل و عشــــق ایــن دو چــوب آتشنـــد

                              عـاشقـــان مستــانه در آتـــش خـــوشنــد

هـــــم چنــــان کان عاشــــق دلسوختـــه

                               وانکــــه درس عـــاشقـــــی آمــوختــــــــــه

بـــا ادب آمـــــد به نـــــزد پیـــــــر عشـــق

                               گفــــت کـــی فـــرمـانـــروا و میــر عشـــــق

رخصتـــــم ده تــــــا ســــوی میـــدان روم

                               امــر فـــــرمـــا کـــــز پـــــی فـــرمـــــان روم

خــود تـــو دانی مــن همــان شیـر او ژنـــم 

                              خفتـــه صـــد شیــر است زیــــر جوشنـــــم

بیشــه ایجـــاد ایـــن یـــک شیـــــر داشــت

                                 بهــــر امــــروز تـــــو در زنجیــــــــر داشــــت

بــــــــاز گیـــــر از گـــردن متن سلسلــــه

                              شیــــــــر را ای شیـــــــربــــــان بنمــا یلـــه

بـــــــاز کــــــن از پـــــای من زنجیـــــــر را 

                            تـــــا بکــــی زنجیـــــتــر بـــــــایــد شیــــر را

گفت شـــــاهش کای امیــر انس و جـــان

                         قطــــــــره آبــــــــی اگـــــر بستــــــه بجــــان

عــــزم جنگ ای شیـــــر لختــی دیــــر کن

                        فکــــر حـــــال کــــودک بــــی شیـــــــر کــــن

چــون سپنــــد از مجمـر هستـی جهیـــد 

                       آه ســـــــردی از دل پــــر خــــــــون کشیــــــد

زد بقلـب لشکــــر آنگـــــــه بــا شتــــــــاب 

                         رانــد یکســــــــر تـــــا کنـــــــــــــــار شــــط آب

خشک مشک خـــویش را سیـــــراب کــــرد

                         کف ز ســــوز تشنگــــــــــی در آب کـــــــــــرد

خــواســـت تــــا نـــو شـــــد از آن آب زلا ل

                      یـــادش آمــــد زان خــدیــــو ذوالجــــــــــــــلال

گفـــت ای عبـــــــاس کـــو شــــــــرط ادب

                      آب مـــی نــــوشی و شــــاهت تشنـــــه لب

ریخـــــــت آب و از خجـــــالــــت آب شــــــد

                     از تـــــز لــــزل جــــانش چـــون سیمـــاب شد

از شریعــــه رانـــد سوی خیمـــــــه گــــــاه

                   کـــــــوفیــــــــــــان گشتنـــــــد او را ســـــد راه

بــــر کشیـد او ذوالفقـــــــار حیــــــــــــدری

                   زد بــــــــــر آن قـــــــــوم یهــــــــود خیبـــــــــــری

برق تیغــــش شد ز مــاهـــی تــا بـه مــــاه

                    روز دشمــــــن کــــــرد بر کوهــــــــی سیــــــــاه

روبهـــــان از ضـــرب تیغــــش در فــــــــــرار

                    شیـــر را از دل شـــــــــــده صبـــــــــــر و قـــــرار

صـــــد هــــــزارش یکطـــرف او یک تنــــــــه

                   زد بـــــه لشکـــــــــــر میســــــــــــره بر میمــــره

همچــــو دریـــا آمــــده لشکــــر بجــــــوش

                     خشمگیـــن آن شیـــــر در جـــــــوش خــــــروش

از نهیـــب ســــــم اسب آن پهــــــن دشت

                          شـد زمیـن شش آمد و آسمـــان گردیـــد دشت

خـود تــــو گفتــــی رستخیـــــز عــــام شد

                           روز کــــوفـــــی تیـــــــــره تـــر از شـــــــــام شـد

شیـــــر حــــق گردیـــــده گـــرم کـــــار زار

                           بــــــــرده از خـــاطر مـــــر آن فــــرمــــان یـــــــــار

کاینچنیـــن گفت آن خــــدیو مستطـــــاب

                           جنگ و کیــــــــن بگـــــــــــذار رو از بهــــــــــــر آب

دست او شــــد بستـــه از فـــرمـــان پیـر

                            روبهـــــــان گشتنــــــد آنگـــــــــه شیـــــر گیـــــر

نـــــا جـــوانمــــردی بـــرو شد از کمیــن

                           از یــــــدالله زاده شــــــــد قطـــــــــع یمیـــــــــــن

خــون ز دست نــازنینــش می چکیـــــد

                        او لب از غیـــــــــرت بـــــه دنــــــدان می گـــزیـــد

دست داد و در دلش نـی کی بـاک بــود

                        غــــــرق عشــــــــــق زاده لـــــــــــولا ک بـــــــــود

هر دو دست خویش چـون افتـــاده دید

                         عــا شقــانــــه از نــالــــــه از دل بـــــــرکشیــــــد

گفت رو ای دست کـه بتـــو خـوشـــم 

                         مـــــــــن سمنـــــــــدر وار اندر آتشـــــــــــــــــــم

عــاشقـــی بـــایــد ز مــن آمــوختــــن

                     دست دادن عشـــــق یـــــــــار انــــــــدوختـــــــــن

درهت ای عشق بیدستی خوس است

                    بـــــا تــن بیــدست ســر مستـــی خـــــوش است

گفت بــا آن قــــوم دون آن شیــــــر دل

                         ره دهیـــــــدم آخـــر ایقــــــــــول مضـــــــــــــــــــل

تـــــــا بـــــــرم خیمگـــــه این مشک آب 

                      کـــز عطــــــش طفـــــــلان شـــه گشتــــه کبــاب

زین زین عمل مرهــون احسانـــم کنیــد

                    در عـــوض خــــــــود تیـــــر بـــــارانـــــــم کنیـــــــد

چمشـــــه چشــــم را نــــاوک زنیــــــــد

                    خــــــود از ایـــــــن یک مشــک دلـــــرا بـــر کنیـــد

تیــرهــا کز شست دشمــن مـی پــریـــد

                     جملــــه را بـــــه جــــان شیـــــریـــن می خـرید

آنقــــدر بــــــاریــــد بــر او تیــــــر تیـــــــز

                     چشـــم مشـــــک آور بجــــانـــــش اشک ریـــــــز

ریخت آب مشک یـــک ســــر روی خـــاک 

                      تــــابــــش از تــــــن بــــــرد جســم چــاک چـــاک

ســــوره تــــوحیـــــد آمـــــد بـــر زمیـــن

                        از فـــــــــــراز رب العـــــــــــــــــالمیــــــــــــــــــــن

چــونکه عهــد خــود بپــا یـــان بـرد پــاک 

                         گفت بـــــــــاشـــه یـــــــــا اخـــا ادرک اخــــــــــا ک

شـــاه دیــــن همچــون عقـــاب تیـز پـر

                      ســــوی او بشتــــــافت بشکستـــــــه کمــــــــــر

بیش از ایـن منصـــوریـــا گـــر دم زنــی

                      آتش انـــــــدر هستـــــــــــی عـــــــالــــــــم زنـــی

*******************************************

از دیوان منصوری