هــــو الهـــــــــو
پیـــروزی نیکـی بــر اهـریمـــن عیــــد سعیــد و فــرخنده جمشیـــــدی را بـه همـه شمـا تبــریک وتهنیــت عـرض نمـوده و امیــد وارم سـال خــوب وخــوش و پـــر بــاری بــرای شمــا عــزیــزان بـاشــــد همـــراه بــا ســربلنــدی و عــزت و مــوفقیت . انشــالله
نـــــــــورزتـــــــــــان پیــــــــــــروز
یـــــــــــــا علــــــــــــی مـــــــــــــدد
بهار آمد و گشت عالم گلستان | خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان | |
زمرد لباسند یا لعل جامه | درختان که تا دوش بودند عریان | |
دگر باغ شد پر نثار شکوفه | که گل خواهد آمد خرامان خرامان | |
چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو | که چون غنچه پیچیدهای پا به دامان | |
برون آکه صبح است وطرف چمن خوش | چمن خوش بود خاصه در بامدادان | |
نباشد چرا خاصه اینطور فصلی | دل گل شکفته، لب غنچه خندان | |
تو گویی که ایام شادی و عشرت | به هم صحبتی عهد بستند و پیمان | |
ببین صحبت عید با مدت گل | ببین ربط نوروز با عید قربان | |
ز هم نگسلد عهد شادی و عشرت | چو دوران اقبال دارای دوران | |
جهاندار صورت جانگیر معنی | شه کشور دل گل گلشن جان | |
بزرگ جهان و جهان بزرگی | سر سروران جهان میر میران | |
سرش سبز بادا که نخلی چو او نیست | ز گردی که آید از آن طرف دامان | |
به دامان یوسف نهفته است کحلی | که روشن کند دیدهی پیر کنعان | |
جهان چیست مهمانسرای سخایش | نمکدان مه و مهر نان و فلک خوان | |
ز درگاه احسان عاجز نوازش | که کار جهان میرسد زو به سامان | |
نشاط شب اول حجله در سر | رود پیرزن جانب بیت احزان | |
به دوران انصاف و ایام عدلش | به هم الفت گرگ و میش است چندان | |
که بر عادت مادران گرگ ماده | نخواهد جدا از لب بره پستان | |
اگر پایه عدل اینست و انصاف | وگر رتبهی جود اینست و احسان | |
عدالت به کسرا سخاوت به حاتم | بود محض تهمت بود عین بهتان |
*****************************
وحشـــی بـــافقـــــــی