مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم |
|
که پیش چشم بیمارت بمیرم |
نصاب حسن در حد کمال است |
|
زکاتم ده که مسکین و فقیرم |
چو طفلان تا کی ای زاهد فریبی |
|
به سیب بوستان و شهد و شیرم |
چنان پر شد فضای سینه از دوست |
|
که فکر خویش گم شد از ضمیرم |
قدح پر کن که من در دولت عشق |
|
جوان بخت جهانم گر چه پیرم |
قراری بستهام با می فروشان |
|
که روز غم بجز ساغر نگیرم |
مبادا جز حساب مطرب و می |
|
اگر نقشی کشد کلک دبیرم |
در این غوغا که کس کس را نپرسد |
|
من از پیر مغان منت پذیرم |
خوشا آن دم کز استغنای مستی |
|
فراغت باشد از شاه و وزیرم |
من آن مرغم که هر شام و سحرگاه |
|
ز بام عرش میآید صفیرم |
چو حافظ گنج او در سینه دارم |
|
اگر چه مدعی بیند حقیرم |