عشوه های پنهانی

عشوه‌های پنهانی

بُد مرا شب دوشین بزمکی به پنهانی        کز درم در آمد یار با جمال نورانی

گفتم این سخن هر دم نزد دلبرِ جانی      ساقیا بده جامی زان شراب روحانی

تا دمی بیاسایم زین حیات جسمانی

آمد از در و بنشست با وفا کنار من        بزم ما گلستان کرد یار گلعذار من

گفتمش دلا بنگر چشم مست یار من       بی وفا نگار من میکند به کار من

خنده‌های زیر لب عشوه‌های پنهانی

روشن عالمی را چون از جمال وی دیدم      نشئه وصال او خضر نیک‌پی دیدم

در خرابه ساقی را مِی کشان ز وی دیدم      زاهدی به میخانه سرخ رو ز مِی‌ دیدم

گفتمش مبارک باد بر تو این مسلمانی

از صفای رخسارش زنگِ لوحِ دل شُستم      از لبان می‌ گونش همچو غنچه بشکفتم

او کله فکند از سر من چو زلفش آشفتم        کاکل پریشانش دیدم و به دل گفتم

کاین همه پریشانی بر سر پریشانی

دین و دل ربود از من باز آن بت ترسا        عالمی چو صنعان کرد آن صنم به یک ایما

زاهدا مده پندم بیش ازین تو ای دانا            از حرم گذشتم من راه مسجدم منما

کافر ره عشقم داد از این مسلمانی

کعبه را بنه ای دل دیر را زیارت کن         مُلک هستی خود را در رهش تو غارت کن

گر هلاک من خواهی ای صنم اشارت کن           خانه دل ما را از کرم عمارت کن

پیش از آنکه این خانه رو کند به ویرانی

ای نگار مه سیما بشنو از وفا پندم        من به دام زلف تو چون اسیر در بندم

تا تو را بُتا دیدم دل ز غیر برکندم       گر تو بر سر جنگی من سپر بیفکندم

میکُشی مرا آخر میکِشی پشیمانی

سِرّ عشق مه رویان بر ملا نمی‌شاید      بعد هر"نعم" جانا حرف "لا" نمی‌باشد

کس چو من ز هجرانش مبتلا نمی‌شاید        ما سیه گلیمان را جز بلا نمی‌شاید

بر تن بهائی ریز هر بلا که بتوانی

(شیخ بهائی)