رباعیات شیخ ابو سعید
دارم گنهان ز قطره باران بیش از شرم گنه فگنده‌ام سر در پیش
آواز آید که سهل باشد درویش تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

                       *********************************

در خانه خود نشسته بودم دلریش وز بار گنه فگنده بودم سر پیش
بانگی آمد که غم مخور ای درویش تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

                       ************************************

شوخی که به دیده بود دایم جایش رفت از نظرم سر و قد رعنایش
گشت از پی او قطره ز نان مردم چشم چندان که زاشک آبله شد بر پایش

                                   ********************************

آتش بدو دست خویش بر خرمن خویش چون خود زده‌ام چه نالم از دشمن خویش
کس دشمن من نیست منم دشمن خویش ای وای من و دست من و دامن خویش

                         *******************************

پیوسته مرا ز خالق جسم و عرض حقا که همین بود و همینست غرض
کان جسم لطیف را به خلوتگه ناز فارغ بینم همیشه ز آسیب مرض

ای بر سر حرف این و آن نازده خط پندار دویی دلیل بعدست بخط
در جمله‌ی کاینات بی سهو و غلط یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

                          *********************************

گشتی به وقوف بر مواقف قانع شد قصد مقاصدت ز مقصد مانع
هرگز نشود تا نکنی کشف حجب انوار حقیقت از مطالع طالع

                         **********************************

کی باشد و کی لباس هستی شده شق تابان گشته جمال وجه مطلق
دل در سطوات نور او مستهلک جان در غلبات شوق او مستغرق

                        ***********************************

دل کرد بسی نگاه در دفتر عشق جز دوست ندید هیچ رو در خور عشق
چندانکه رخت حسن نهد بر سر حسن شوریده دلم عشق نهد بر سر عشق

                         **********************************

بر عود دلم نواخت یک زمزمه عشق زان زمزمه‌ام ز پای تا سر همه عشق
حقا که به عهدها نیایم بیرون از عهده‌ی حق گزاری یک دمه عشق