رباعیات پیر هرات
یارب تـــــو چنـــان کن کـــه پریشان نشوم
محتـــاج به بیگانـــه و خـــویشان نشـــــوم
بـــی منت خلق خـــود مــــــــرا روزی ده
تـــا از در تـــــو بر در ایشــــــان نشـــوم
یارب اگــــر من گنــــاه بــــی حــد کــردم
دانــــم بــــه یقین کــــه بر تن خـود کـردم
از هــــر چه مخــــالف رضـای تو بـــود
بـــــر گشتم و توبه کـــردم و بــد کــــردم
بــــازآ با هرا آنچــــه هستــــی بـــــــــازآ
گــــر کـــافر و گبــر و بت پرستی بــازآ
این درگــــه مـــا درگه نــــومیــدی نیسـت
صـــد بـــار آگه تــــوبه شکستــی بــــازآ
شب خیـــز که عـــاشقان به شب راز کنند
گـــرد در و بام دوست پـــــرواز کـننـــــد
هــــــر جا که دری بــود به شب در بندند
الا در دوست را کـــــه شب بــاز کننـــــد
بـــی حکم تو چـــرخ یک زمـــــانی نبـود
بـــــی امـــر تو خلق را زبانــی نبـــــــود
گـــر بگـــذری از کـــرده نا کـــرده مــــن
من ســـود کنـــم تــرا زیانــــــی نبــــــــود
ای ذات تـــــو بر کـــل ممالــک شـده فرد
ســر بـــر خط فــرمان تو دراد زن و مرد
گـــــــر جملــــه کاینــــات کافـــر گــــرده
بــــر دامن کبـــریــــات ننشینـــد گــــــــرد
ای آنکــــه بـــه ملک خـویش پاینـده تـویـی
در ظلمت شب صبح نمـــــاینــده تــویــــــی
کـــار من بیچـــاره قـــوی بستـــــــه شــــده
بگشـــای خـــدایا کـــه گشاینــــــــده تــویـی
گـــــر من گنــــه روی زمین کــــــردستـــم
عفـــو تـــو امید است که گیــــــرد دستـــــم
گفتـــی کـــه به روز عجـــز دستت گیــــرم
عاجـــز تر از این مخـواه کـــه اکنـون استـم
یـــــارب ز گنــــا زشت خـــــود منفعلــــــم
وز قــــول بـــد و فعـــل بــد خــــود خجلــم
فیضی بــــــه دلــــم ز عالـــــم قـدس رسـان
تــــا محــو شـود خیال بـــاطل ز دلــــــــــم
یـــارب، یــــــارب کــــــــریمی و غفــــاری
رحمــــان و رحیـــم و راحــــم و ستـــــاری
خـــــــواهم که رحمت خــــداوندی خــویــش
این بنــــده شـــرمنده فـــرو نگـــــــــــــذاری
در درگــــه ما دوست یک دلــــــــــه کـــــن
هـــر چیـــز که غیـــر ماست آن را یلـه کــن
یک صبه بــــه اخلاص بیـــا بر در مـــــــــا
گـــر کار تـــو بر نیایـــد آنگه گلـــــــــه کــن
در هــــر سحری بـــا تو گــــــویـــــــــم راز
بـــر درگته تـــو همی کنـــم عــــرض نیــــاز
بـــی منت بنــده گانت ای بنــــــــــده نــــواز
کــــار من بیچاره سرگشتـــــــــه بســـــــــاز
یـــارب به دلــم غیـــر خودت جــا مگــــذار
در دیـــده ی من گـــرد تمنــــــا مگــــــــذار
گفتـــم، گفتم، ز من نمــی آیــــــــــــد هیــچ
رحمـــی، رحمــی، مـــرا به من وا مگـذار
یـــارب بـــه دو نــــــور دیــده پیغمبـــــــر
یعنــــی بـــه دو شمع دود مـــــان حیـــــدر
بـــر حـــال من از عیــن غنـــایت بنگــــــر
دارم نظـــر آن کـــه نیافتـــــم ز نظـــــــــر