با سرو قـــدی تازه تــــر از خــــــرمن گـــل
از دست منــــه جام می و دامـــــن گـــــــــل
زان پیش کــــــه ناگـــــه شود از بـــاد اجــل
پیــــراهن عمــــــر ما چــــو پیـــراهــن گــل
ایــــام زمانه از کســـی دارد ننــــــــــــگ
کـــو در غــم ایـــام نشینـــــــــد دلتنــــــگ
مـــی خــور تو در آبگینــــه با ناله چنـــگ
زان پیش کـــــه آبگینــــه آید بـــــــر سنگ
در کـــارگــه کـــوزه گری رفـــــتم دوش
دیــــدم دو هـــزار کـــوزه گویا و خموش
ناگاه یکـــی کوزه بـــر آورد خـــــــروش
کــو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش
مــرغی دیدم نشسته بـــــر باره طــــوس
در پیش نهـــــاده کلـــــــــه کیکــــاووس
بــــا کله همـی گفت که افسوس افسـوس
کو بانگ جرسها و کجا ناله کـــــــــوس
از جملـــه رفتـــگان ایــــــن راه دراز
باز آمــده کیست تا بما گــــــــوید بــاز
پس بر سر این دو راهــــه آز و نیــاز
تا هیچ نمانــــی که نمی آیی بــــــــــاز
دی کــــوزه گری بدیـــدم انــدر بــازار
بــر پاره گلــی لگد همی زد بسیـــــــار
و آن گـــل بزبان حال با او می گــفـت
مـــن همچــــو تو بوده ام مرا نیــکودار
این اهـــل قبــور خاک گشتنــد و غـــبار
هـــر ذره ز هر ذره گــــــرفتند کنـــــار
آه این چه شراب است که تا روز شمـار
بیخود شده و بیخـــبر ند از همه کــــــار
ایـــدل غم این جهـــان فرسوده مخــــور
بیهوده نئی غمــان بیهــوده مخــــــــــور
چــون بوده گذشت و نیست نـابوده پدیـد
خــوش باش غم بوده و نابوده مخــــــور
آن لعـــل در آبگینــــه ساده بیـــــــــار
و آن محـــرم و مونس هـر آزاده بیـار
چون میدانـــی که مــدت عالـــم خاک
باد است کــه زود بگــذرد باده بیـــــار