ای فدای تو هم دل و هم جان
|
|
وی نثار رهت هم این و هم آن |
دل فدای تو، چون تویی دلبر
|
|
جان نثار تو، چون تویی جانان |
دل رهاندن زدست تو مشکل
|
|
جان فشاندن به پای تو آسان |
راه وصل تو، راه پرآسیب
|
|
درد عشق تو، درد بیدرمان |
بندگانیم جان و دل بر کف
|
|
چشم بر حکم و گوش بر فرمان |
گر سر صلح داری، اینک دل
|
|
ور سر جنگ داری، اینک جان |
دوش از شور عشق و جذبهی شوق
|
|
هر طرف میشتافتم حیران |
آخر کار، شوق دیدارم
|
|
سوی دیر مغان کشید عنان |
چشم بد دور، خلوتی دیدم
|
|
روشن از نور حق، نه از نیران |
هر طرف دیدم آتشی کان شب
|
|
دید در طور موسی عمران |
پیری آنجا به آتش افروزی
|
|
به ادب گرد پیر مغبچگان |
همه سیمین عذرا و گل رخسار
|
|
همه شیرین زبان و تنگ دهان |
عود و چنگ و نی و دف و بربط
|
|
شمع و نقل و گل و مل و ریحان |
ساقی ماهروی مشکینموی
|
|
مطرب بذله گوی و خوشالحان |
مغ و مغزاده، موبد و دستور
|
|
خدمتش را تمام بسته میان |
من شرمنده از مسلمانی
|
|
شدم آن جا به گوشهای پنهان |
پیر پرسید کیست این؟ گفتند:
|
|
عاشقی بیقرار و سرگردان |
گفت: جامی دهیدش از می ناب
|
|
گرچه ناخوانده باشد این مهمان |
ساقی آتشپرست آتش دست
|
|
ریخت در ساغر آتش سوزان |
چون کشیدم نه عقل ماند و نه
هوش
|
|
سوخت هم کفر ازان و هم ایمان |