بهار آمد و گشت عالم گلستان |
|
خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان |
زمرد لباسند یا لعل جامه |
|
درختان که تا دوش بودند عریان |
دگر باغ شد پر نثار شکوفه |
|
که گل خواهد آمد خرامان خرامان |
چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو |
|
که چون غنچه پیچیدهای پا به دامان |
برون آکه صبح است وطرف چمن خوش |
|
چمن خوش بود خاصه در بامدادان |
نباشد چرا خاصه اینطور فصلی |
|
دل گل شکفته، لب غنچه خندان |
تو گویی که ایام شادی و عشرت |
|
به هم صحبتی عهد بستند و پیمان |
ببین صحبت عید با مدت گل |
|
ببین ربط نوروز با عید قربان |
ز هم نگسلد عهد شادی و عشرت |
|
چو دوران اقبال دارای دوران |
جهاندار صورت جانگیر معنی |
|
شه کشور دل گل گلشن جان |
بزرگ جهان و جهان بزرگی |
|
سر سروران جهان میر میران |
سرش سبز بادا که نخلی چو او نیست |
|
ز گردی که آید از آن طرف دامان |
به دامان یوسف نهفته است کحلی |
|
که روشن کند دیدهی پیر کنعان |
جهان چیست مهمانسرای سخایش |
|
نمکدان مه و مهر نان و فلک خوان |
ز درگاه احسان عاجز نوازش |
|
که کار جهان میرسد زو به سامان |
نشاط شب اول حجله در سر |
|
رود پیرزن جانب بیت احزان |
به دوران انصاف و ایام عدلش |
|
به هم الفت گرگ و میش است چندان |
که بر عادت مادران گرگ ماده |
|
نخواهد جدا از لب بره پستان |
اگر پایه عدل اینست و انصاف |
|
وگر رتبهی جود اینست و احسان |
عدالت به کسرا سخاوت به حاتم |
|
بود محض تهمت بود عین بهتان |