طلب حاجت از خدا (از امام سجاد علیه السلام)

وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السَّلَامُ فِی طَلَبِ الْحَوَائِجِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى)

اللَّهُمَّ یَا مُنْتَهَى مَطْلَبِ الْحَاجَاتِ وَ یَا مَنْ عِنْدَهُ نَیْلُ الطَّلِبَاتِ وَ یَا مَنْ لَا یَبِیعُ نِعَمَهُ بِالْأَثْمَانِ وَ یَا مَنْ لَا یُکَدِّرُ عَطَایَاهُ بِالِامْتِنَانِ وَ یَا مَنْ یُسْتَغْنَى بِهِ وَ لَا یُسْتَغْنَى عَنْهُ وَ یَا مَنْ یُرْغَبُ إِلَیْهِ وَ لَا یُرْغَبُ عَنْهُ وَ یَا مَنْ لَا تُفْنِی خَزَائِنَهُ الْمَسَائِلُ وَ یَا مَنْ لَا تُبَدِّلُ حِکْمَتَهُ الْوَسَائِلُ وَ یَا مَنْ لَا تَنْقَطِعُ عَنْهُ حَوَائِجُ الْمُحْتَاجِینَ وَ یَا مَنْ لَا یُعَنِّیهِ دُعَاءُ الدَّاعِینَ. تَمَدَّحْتَ بِالْغَنَاءِ عَنْ خَلْقِکَ وَ أَنْتَ أَهْلُ الْغِنَى عَنْهُمْ وَ نَسَبْتَهُمْ إِلَى الْفَقْرِ وَ هُمْ أَهْلُ الْفَقْرِ إِلَیْکَ. فَمَنْ حَاوَلَ سَدَّ خَلَّتِهِ مِنْ عِنْدِکَ، وَ رَامَ صَرْفَ الْفَقْرِ عَنْ نَفْسِهِ بِکَ فَقَدْ طَلَبَ حَاجَتَهُ فِی مَظَانِّهَا، وَ أَتَى طَلِبَتَهُ مِنْ وَجْهِهَا. وَ مَنْ تَوَجَّهَ بِحَاجَتِهِ إِلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ أَوْ جَعَلَهُ سَبَبَ نُجْحِهَا دُونَکَ فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلْحِرْمَانِ، وَ اسْتَحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَوْتَ الْإِحْسَانِ. اللَّهُمَّ وَ لِی إِلَیْکَ حَاجَةٌ قَدْ قَصَّرَ عَنْهَا جُهْدِی، وَ تَقَطَّعَتْ دُونَهَا حِیَلِی، وَ سَوَّلَتْ لِی نَفْسِی رَفْعَهَا إِلَى مَنْ یَرْفَعُ حَوَائِجَهُ إِلَیْکَ، وَ لَا یَسْتَغْنِی فِی طَلِبَاتِهِ عَنْکَ، وَ هِیَ زَلَّةٌ مِنْ زَلَلِ الْخَاطِئِینَ، وَ عَثْرَةٌ مِنْ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِینَ. ثُمَّ انْتَبَهْتُ بِتَذْکِیرِکَ لِی مِنْ غَفْلَتِی، وَ نَهَضْتُ بِتَوْفِیقِکَ مِنْ زَلَّتِی، وَ رَجَعْتُ وَ نَکَصْتُ بِتَسْدِیدِکَ عَنْ عَثْرَتِی. وَ قُلْتُ سُبْحَانَ رَبِّی کَیْفَ یَسْأَلُ مُحْتَاجٌ مُحْتَاجاً وَ أَنَّى یَرْغَبُ مُعْدِمٌ إِلَى مُعْدِمٍ فَقَصَدْتُکَ، یَا إِلَهِی، بِالرَّغْبَةِ، وَ أَوْفَدْتُ عَلَیْکَ رَجَائِی بِالثِّقَةِ بِکَ. وَ عَلِمْتُ أَنَّ کَثِیرَ مَا أَسْأَلُکَ یَسِیرٌ فِی وُجْدِکَ، وَ أَنَّ خَطِیرَ مَا أَسْتَوْهِبُکَ حَقِیرٌ فِی وُسْعِکَ، وَ أَنَّ کَرَمَکَ لَا یَضِیقُ عَنْ سُؤَالِ أَحَدٍ، وَ أَنَّ یَدَکَ بِالْعَطَایَا أَعْلَى مِنْ کُلِّ یَدٍ. اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ احْمِلْنِی بِکَرَمِکَ عَلَى التَّفَضُّلِ، وَ لَا تَحْمِلْنِی بِعَدْلِکَ عَلَى الِاسْتِحْقَاقِ، فَمَا أَنَا بِأَوَّلِ رَاغِبٍ رَغِبَ إِلَیْکَ فَأَعْطَیْتَهُ وَ هُوَ یَسْتَحِقُّ الْمَنْعَ، وَ لَا بِأَوَّلِ سَائِلٍ سَأَلَکَ فَأَفْضَلْتَ عَلَیْهِ وَ هُوَ یَسْتَوْجِبُ الْحِرْمَانَ. اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ کُنْ لِدُعَائِی مُجِیباً، وَ مِنْ نِدَائِی قَرِیباً، وَ لِتَضَرُّعِی رَاحِماً، وَ لِصَوْتِی سَامِعاً. وَ لَا تَقْطَعْ رَجَائِی عَنْکَ، وَ لَا تَبُتَّ سَبَبِی مِنْکَ، وَ لَا تُوَجِّهْنِی فِی حَاجَتِی هَذِهِ وَ غَیْرِهَا إِلَى سِوَاکَ 23) وَ تَوَلَّنِی بِنُجْحِ طَلِبَتِی وَ قَضَاءِ حَاجَتِی وَ نَیْلِ سُؤْلِی قَبْلَ زَوَالِی عَنْ مَوْقِفِی هَذَا بِتَیْسِیرِکَ لِیَ الْعَسِیرَ وَ حُسْنِ تَقْدِیرِکَ لِی فِی جَمِیعِ الْأُمُورِ وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، صَلَاةً دَائِمَةً نَامِیَةً لَا انْقِطَاعَ لِأَبَدِهَا وَ لَا مُنْتَهَى لِأَمَدِهَا، وَ اجْعَلْ ذَلِکَ عَوْناً لِی وَ سَبَباً لِنَجَاحِ طَلِبَتِی، إِنَّکَ وَاسِعٌ کَرِیمٌ. وَ مِنْ حَاجَتِی یَا رَبِّ کَذَا وَ کَذَا [وَ تَذْکُرُ حَاجَتَکَ ثُمَّ تَسْجُدُ وَ تَقُولُ فِی سُجُودِکَ‏] فَضْلُکَ آنَسَنِی، وَ إِحْسَانُکَ دَلَّنِی، فَأَسْأَلُکَ بِکَ وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِمْ، أَن لَا تَرُدَّنِی خَائِباً.

نیایش سیزدهم طلب

.دعاى آن حضرت است به هنگام طلب حاجت از خداى تعالى.

بار خدایا،اى آنکه درگاه تو آخرین مقصد حاجات است و تنها درنزد توست که به خواستها توان رسید.اى خداوندى که در برابرنعمتهایت بهایى نستانى.اى خداوندى که زلال عطایت را به منت تیره‏نگردانى.اى خداوندى که همگان به تو بى‏نیاز شوند و کس را از توبى‏نیازى نیست.اى خداوندى که همگان را به تو رغبت است و کس رارخ تافتن از تو میسر نیست.اى خداوندى که هر چه خواهندگان از توخواهند،خزاین نعمتت فنا نپذیرد.اى خداوندى که ناموس حکمتت راهیچ وسیله‏اى و سببى دگرگون نسازد.اى خداوندى که حاجت‏حاجتمندان از تو منقطع نشود.اى خداوندى که دعاى دعاکنندگانت به‏رنج نیفکند.به بى‏نیازى از آفریدگانت خود را ستوده‏اى و تو سزاوارى‏که از آنان بى‏نیازى گزینى.آفریدگانت را به نیازمندى وصف کرده‏اى وآنان را سزاست که به تو نیازمند باشند.پس هر که بخواهد نیازمندى‏خویش را به خواهش از درگاه تو رفع کند و گرد بینوایى از چهره خودبیفشاند،حاجت خود از جایى خواسته که بایدش خواست و به دریافت‏مقصود از راهى رفته است که بایدش رفت.

خداوندا،هر کس که حاجت به یکى از بندگان تو برد یا یکى ازبندگانت را سبب روا شدن حاجت خود پندارد،جز حرمان نصیبى‏حاصل نکند و سزاوار است که تو احسان از او بازگیرى.

بار خدایا،مرا به تو حاجتى است که کوشش من از دست یافتن به آن‏قاصر آمده بود و راههاى چاره به روى من بسته شده بود.نفس من مراواداشت که برآوردن آن نیاز،از کسى خواهم که او خود به روا شدن‏حاجت نیازمند توست و براى دست یافتن به خواستهایش از تو بى‏نیازنیست .و این خود خطایى بود از خطاهاى خطاکاران و لغزشى ازلغزشهاى گنهکاران.سپس به هشدار تو از خواب غفلت بیدار شدم و به‏توفیق تو پس از لغزش بر پاى خاستم و چون به صوابم راه نمودى دیگربه سر در نیامدم و باز گردیدم.گفتم:منزه است پروردگار من،چگونه‏نیازمندى دست نیاز به سوى نیازمند دیگر برد و چسان بینوایى به‏بینواى دیگر روى کند؟پس،اى خداوند من،با رغبتى تمام آهنگ توکردم و با اعتماد به تو روى امید به درگاهت آوردم و دریافتم که هر چه‏فراوان‏تر از تو خواهم باز هم در برابر توانگریت نا چیز است و بخشش‏را هر چه فزون‏تر خواهم در برابر گشادگى باب عطایت باز هم حقیراست و کرم تو از سؤال هیچ سائلى به تنگنا نمى‏افتد و دست عطاى توفراتر از هر دست دیگر است.

بار خدایا،بر محمد و خاندانش درود بفرست و با من از کرم و عدل‏خود آن کن که فضل تو را در خور است نه استحقاق مرا.من نخستین‏کسى نیستم که سزاوار منع و طرد بودن و اکنون به تو رغبت یافت و تو به‏عطاى خود او را نواختى.من نخستین کسى نیستم که مستوجب حرمان‏از درگاه تو بود و دست طلب به سوى تو دراز کرد و تو نومیدش نساختى.

بار خدایا،بر محمد و خاندانش درود بفرست و دعاى مرا اجابت کن‏و به ندایم پاسخ گوى و به زاریهاى من رحمت آور و آوازم را بشنو.مرا ازخود نومید مکن،رشته پیوندم را با خود مگسل و در این نیاز که اکنون‏مراست،یا هر نیاز دیگر،به درگاه دیگرم مران.یاریم نماى که مطلبم‏برآید و حاجتم روا شود و به خواسته‏ام برسم،پیش از آنکه این مکان راترک گویم بدان سان که سختیها را بر من آسان سازى و در هر کار آنچه‏را خیر من در آن نهفته است مقدر دارى.

بر محمد و خاندان او درود بفرست،درودى پیوسته و دم افزون و بى انقطاع و ابدى.و این درود را یاور من ساز و وسیله برآمدن حاجتم‏گردان،که تو فراخ نعمت و بخشنده‏اى.

اى پروردگار من،حاجت من این است...(حاجت خود یاد کن وسر به سجده بگذار و بگوى)فضل تو آسوده خاطرم گردانید و احسان‏تو مرا به سوى تو راه نمود،تو را به تو و به محمد و آل محمد(ص)

سوگند مى‏دهم که مرا نومید باز نگردانى

رباعیات عمر خیام

 

با سرو قـــدی تازه تــــر از خــــــرمن گـــل

از دست منــــه جام می و دامـــــن گـــــــــل

                                 زان پیش کــــــه ناگـــــه شود از بـــاد اجــل

                                 پیــــراهن عمــــــر ما چــــو پیـــراهــن گــل

ایــــام زمانه از کســـی دارد ننــــــــــــگ

کـــو در غــم ایـــام نشینـــــــــد دلتنــــــگ

                                  مـــی خــور تو در آبگینــــه با ناله چنـــگ

                                 زان پیش کـــــه آبگینــــه آید بـــــــر سنگ

در کـــارگــه کـــوزه گری رفـــــتم دوش

دیــــدم دو هـــزار کـــوزه گویا و خموش

                                  ناگاه یکـــی کوزه بـــر آورد خـــــــروش

                                  کــو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

مــرغی دیدم نشسته بـــــر باره طــــوس

در پیش نهـــــاده کلـــــــــه کیکــــاووس

                             بــــا کله همـی گفت که افسوس افسـوس

                              کو بانگ جرسها و کجا ناله کـــــــــوس

از جملـــه رفتـــگان ایــــــن راه دراز

باز آمــده کیست تا بما گــــــــوید بــاز

                                  پس بر سر این دو راهــــه آز و نیــاز

                                  تا هیچ نمانــــی که نمی آیی بــــــــــاز

دی کــــوزه گری بدیـــدم انــدر بــازار

بــر پاره گلــی لگد همی زد بسیـــــــار

                              و آن گـــل بزبان حال با او می گــفـت

                              مـــن همچــــو تو بوده ام مرا نیــکودار

این اهـــل قبــور خاک گشتنــد و غـــبار

هـــر ذره ز هر ذره گــــــرفتند کنـــــار

                             آه این چه شراب است که تا روز شمـار

                             بیخود شده و بیخـــبر ند از همه کــــــار

ایـــدل غم این جهـــان فرسوده مخــــور

بیهوده نئی غمــان بیهــوده مخــــــــــور

                              چــون بوده گذشت و نیست نـابوده پدیـد

                             خــوش باش غم بوده و نابوده مخــــــور

آن لعـــل در آبگینــــه ساده بیـــــــــار

و آن محـــرم و مونس هـر آزاده بیـار

                                چون میدانـــی که مــدت عالـــم خاک

                               باد است کــه زود بگــذرد باده بیـــــار

رباعیات ابوالمعانی بیدل

آنکس که منـــزه است زآب و گـــل مــا

بی از عدم است خلــــوت محفــــل مـــا

نــــامش از پرده بســـر زبــــان می آیـد

والله کــــه نیست جــــای او جــز دل ما

ای دانــــه ازین مـــزرع اندیشــه بـــرا

یعنــــی زطلســم الفت ریشــــه بــــــرا

افســـردگی لفظ بمعنــــــی مپسنــــــــد

در شیـشـه چو رنگ باده از شیشه بـرا

از یکســـو بیــدل آمد از یکســـو مـــا

او از عـــــدم و مـــا ز جهان یکتــــا

در عالـــم ادراک بهــــم جمـع شدیـم

چــــون وانگـــریم او کجا و ما کجـا

گــــر ذره شـــوقی بخیـــال است تــــرا

صــد عمـــر ابد در تـــه بـال است تــرا

بــــی عشق اگــــر آفتـاب خواهی گشتن

هشــــدار که عقــاب زوال است تـــــرا

روزی دو دریـــن انجمن لهــــــولعب

جمیعت حال خــویش را بــاش سبــب

از علــم و عمل مکوش جز بر اخلاق

از مذهب و ملت مگــزین غیـــر ادب

این علـــم و فنــون باب ســراغ دگـــر است

آئینــــه نمـــای گـــل بـــاغ دگــــــــــر است

حـــق را بـــدلایـــل نتــــــوان فهمیــــــــدن

در خـــــانه خـــــورشیـد چراغ دگــر است

آن جلـــوهء بی نشــــان کـــه رنگ و نی بـوست

پیـــدائی و پنهـــانی از حــــــــرف مگـــــــوست

پنهــــان ز انسان کـــه آنچــــــه انــــدیشی نیست

پیــــدا چنـــانکه هـــــر چه مــــــی بینــی اوست

آن حسن کـــــه آئینهء امکان پــــرداخت

هـــر ذره بصد هـــزار خورشید نواخت

با اینهمــه جلـــوه بـــود در پردهء غیــب

تا انسان گـــــل نکــرده خود را نشناخت

بـــی اسم و صفت دلــت بخــــود محــرم نیست

بی رنگ و بــــــو بهــــــار جــــز مبهــم نیست

عالــــم بوجــود تــــــو و من مــــوجـــود است

گـــــر موج حبـــاب نیست دریـــــا هـــم نیـست

ای آنکــــه فلک بــــه نشهء طرف تـــــو نیست

نحـــو همه حرف و صوت جز صرف تو نیست

خــــامــوش نشیـن زبـــــان آفـــــــــاق از تسـت

تــــا در سخنی حــــرف تو هــم حرف تو نیست

بـــا آنکــــه همیشـــه جای از دیــده مـــاست

هـــم حائل جلـــوه هـــای از دیدهء مـــــاست

تحقیق چــــراغی است کــــه گر وانگــــری

تاریکــــی پیش پــــــای او دیدهء مـــــــاست

تــــا گوشــهء فقــرت چمن همــت نیست

هـــر جا باشی رهـــایی از ذلــت نیـست

بــــر قـــرب بساط خســـروان می نازی

غافل که به حضرت خودت عزت نیست

حـــرف تحقیق کانســـوی مـــا و مــن است

افســـانهء صفت شنیـــــدن و دم زدن اســت

خــــواهی بزمین بـــال فشان خواه بچـــرخ

آب گــــل عنقـــا ز جهـــــان سخـــن اسـت

تــــا کی پــــرسی مقـــام دلـــدار کجاست

وآن شـــاهـــد نا نمــوده رخسـار کجاست

مـــــژگان تــــو گــــر حجاب بینش نشود

در خــــانهء آفتــــــاب دیــــوار کجـاست

ماییم و دو چشــــم چـــون دو نقش پــایت

مشتاق خـــــــرام آمـــــــــدن انشــــــایت

هــــر چنـــد ز دیده میروی همچو نگـــاه

یــــارب ز تـــــو خـــالی ننمایـــد جـایـت

خــــوش باش بهـــر حــال تمــاشا این است

مـــی نوش و ببال مشــرب مــــــا این است

عــــالم قفس است تـــا تو در بنـــد خـــودی

از دلتنگــــی بـــــرآی صحـــرا ایــن است

دردی نچشیــــدم کـــه دوای تـــــو نـــداشت

آهــــی نکشیـــدم کــــه هــــوای تو نـداشـت

اشکــــی نفشـــاندم کـــه بـــراه تـــو نبــــود

رنگــــی نشکستـــم کـــه صدای تو نــداشت

افتـــــادن طشت مــــا ز بــام خــورشید

در ذره شکسته است جــــام خــورشیـد

یعنی ببساط عجـــــزی نـــــــازی داریم

بـــر سایه نـــــوشته ایم نــام خـورشیــد

آن دم کــــه حقیقت قــــدم پیـــدا شـــد

دانی کـــه چگونه کیف و کم پیدا شــد

مــا را او دیــد هستــی آمــد بوجـــود

خـــود را دیدیم تـــــا عـــــدم پیدا شـد

هـــــر دیــده کـــه عبــرتی نگیــرد کور است

هـــــر شهـــد کـــه لــذتی نبخشـد شـور است

رختیکــــه تغیــــر نپـــــذیــــــــرد کـفن است

آن خانــــــه کــــه تبـــدیل نیــــابد گـور است

آهنـــگ جلالیـــکه بمش زیــــر شـــود

چــــون وانگــــری جمــال تاثیر شـــود

آن بادهء شعلـــه گون که دارد خورشیـد

در ســاغر مــاه چـون رسد شیر شـــود

انکــــار و جـــدل بخـــود فــروشان گفتنـــد

تصــدیق و سلامت بخمــــوشــان گفتنـــــــد

آن معنــــی راحت کــه جهان طالب اوسـت

حـــــرف است که بـــا پنبـــه بگوشان گفتند

آدم زادی کـــــــه معتبـــــر میگــــــردد

بعـــــد از عمـــــری پـــــدر میگـــــردد

تحصیل کمــــــال جهـــلا این همه نیست

خــــر کره به یک دوسال خر میگـــردد