رباعیات عمر خیام

با سرو قـــدی تازه تــــر از خــــــرمن گـــل

از دست منــــه جام می و دامـــــن گـــــــــل

زان پیش کــــــه ناگـــــه شود از بـــاد اجــل

پیــــراهن عمــــــر ما چــــو پیـــراهــن گــل

ایــــام زمانه از کســـی دارد ننــــــــــــگ

کـــو در غــم ایـــام نشینـــــــــد دلتنــــــگ

مـــی خــور تو در آبگینــــه با ناله چنـــگ

زان پیش کـــــه آبگینــــه آید بـــــــر سنگ

در کـــارگــه کـــوزه گری رفـــــتم دوش

دیــــدم دو هـــزار کـــوزه گویا و خموش

ناگاه یکـــی کوزه بـــر آورد خـــــــروش

کــو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

مــرغی دیدم نشسته بـــــر باره طــــوس

در پیش نهـــــاده کلـــــــــه کیکــــاووس

بــــا کله همـی گفت که افسوس افسـوس

کو بانگ جرسها و کجا ناله کـــــــــوس

از جملـــه رفتـــگان ایــــــن راه دراز

باز آمــده کیست تا بما گــــــــوید بــاز

پس بر سر این دو راهــــه آز و نیــاز

تا هیچ نمانــــی که نمی آیی بــــــــــاز

دی کــــوزه گری بدیـــدم انــدر بــازار

بــر پاره گلــی لگد همی زد بسیـــــــار

و آن گـــل بزبان حال با او می گــفـت

مـــن همچــــو تو بوده ام مرا نیــکودار

این اهـــل قبــور خاک گشتنــد و غـــبار

هـــر ذره ز هر ذره گــــــرفتند کنـــــار

آه این چه شراب است که تا روز شمـار

بیخود شده و بیخـــبر ند از همه کــــــار

ایـــدل غم این جهـــان فرسوده مخــــور

بیهوده نئی غمــان بیهــوده مخــــــــــور

چــون بوده گذشت و نیست نـابوده پدیـد

خــوش باش غم بوده و نابوده مخــــــور

آن لعـــل در آبگینــــه ساده بیـــــــــار

و آن محـــرم و مونس هـر آزاده بیـار

چون میدانـــی که مــدت عالـــم خاک

باد است کــه زود بگــذرد باده بیـــــار

رباعیات عمر خیام

مــائیم و مــی و مطــرب و این کنـج خــراب

جان و دل و جـــام و جامه در رهــن شـراب

فارغ ز امیــــــد رحمــت و بیــــــم عــــذاب

آزاد ز خــــاک و باد و از آتــــــــــش و آب

آن قصـــر کــه جمشید در آن جــــام گرفت

آهـــو بچه کـــرد و شیــــر آرام گــــــرفت

بهـــرام که گـــور میگرفتی همـــه عمـــــــر

دیـــدی چـــه گونـــه گـــور بهـرام گـــرفت

ابـــر آمد و باز بــر سبـــزه گــــــــــریست

بی بـــاده ارغـــوان نمی بایــــــــــد زیسـت

این سبزه کـــــــه امــــروز تماشاگه ماسـت

تا سبـــزه خاک مـــــــا تماشا گــه کیـــست

اکنــــــونکه گل سعـــادتت پــــر بــــارست

دست تـــو زجــام می چـــرا بیکـــار است

می خـــور که زمـــانه دشمنی غــداراست

دریافتــــن روز چنیـــن دشــــــوار اســت

ای چـــرخ فلک خـــرابی از کینه تــــوست

بیـــدادگـــری شیــوه دیــرینه تـــــــــــوست

ای خــــــاک اگـــــر سینـــــه تـــو بشکافنـد

بس گــــوهـــر قیمتی در سینـــــــه تــوسـت

این کــــوزه چـــون من عاشق زاری بوده ست

در بنــــــد سر زلـــف نگـــــــاری بـــوده ست

این دسته کـــه برگـــردن او می بینـــــــــــــی

دستی است که بر گـــردن یـــاری بـــوده ست

پیش از مـــن و تـــو لیل و نهاری بـــــوده ست

گـــردنده فلـــک نیز بکــــاری بـــــــــوده سـت

هــــرجا که قــــدم نهـــی تو بـــر روی زمیـــن

آن مـــــردمک چشـــم نگـــآری بــــــــوده ست

تـــا چنـــد زنم بــــروی دریــــــــا هـــا خشت

بیــــزار شدم ز بت پـــــرستــــان و کنـــــشت

خیــــــام کـــه گفت دوزخـــی خواهد بـــــــود

کـــه رفت بـــه دوزخ و کـــه آمد زبــــــهشت

چــون لاله بنو روز قــــدح گیـــــــر بــدست

با لالـــه رخـــی اگـــــــر ترا فــرصت است

می نـــوش بخـــرمی که این چــــرخ کهــــن

ناگاه تـــرا چـــون خاک گــــردانــــــد پسـت

میلاد گل نرگس

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

از دور دست ها، صدائی آمدنت ررا مژده می داد ، آن گاه که می خواندم « واسمع دعائی اذا دعوتک » ( و چون تو را بخوانم ، اجابتم کن ) ؛ آن هنگام که عین اقضات ، شکوای غریب سر می داد : «غم ها بر من هجوم آورده اند و به سویم گردن کشیده اند. وجودم خوابگاه آنهاست و آرامش را بدان راهی نیست» ، از میان سایه های ساکت درخت ،آن گاه که ساقه های سبز پرستاره را شاهدانشهر ، وجین می کردند .« واسمع ندائی اذا نادیتک » ( و آن گاه که تو را ندا دهم ، ندایم را بشنو ) .کمی آن سو تر از همه دشت ها وآبی دریاها ، آنجا که ماهیان ندیدیه غیر از آ ّ ، پرس پرسان ز هم که آب کجاست ، بر تارک همه صخره ها ، نقشیبه یاد خط تو بر آب می زدم

ای عزیز !

گریزپائی بی سر و پا ، بر آستانه نیمه شعبان پناه آورده است.

« فقد هربت الیک » و در حضور حضرتت ایستاده است «و وقفت بین یدیک » ، «مستکینا" لک » ، « متضرعا" الیک » در حالی که به درگاهت با پریشانی تضرع می کند ؛ با همه بی چارگی اش !

بنده ای گم کرده راهم ؛ از جنس همان ها که که سر پناهیبرای باران فتنه ها نیافته اند ؛ از طایفه همان ها که خواب نوشین بامداد رحیل ، سال هاست که از سبیل بازشان داشته و بنگ « کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش » د رگوششانطنین انداخته است

من از تیره همان ها هستم که به هوای کوی تو آمده اند ، بل که از بند هوا رها و به امید روی تو آمدند ، تا مگر ز تو کامروا شوند. اما من ، نه رها زبند هوا شدم ونه زتو کمروا . از زنجیر پاره کرده ام و چونان مجانین ، سر به دیوار انتظار می کوبم . در میان همه این روزها و ساعت ها و دقیقه اه و ثانیه ها ، د ست و پا می زنم و از عسرتی که گریبانم را گرفته ، ناله می کنم !

ای عزیز

فقیر و خسته به درگاهت آمدم ، رحمی ، ! آمد ه ام با بضاعتی ناچیز ! با هر چه که کرده و نکرده ام و ازهمه سخت سخنی ها و سست عهدی ها و نقض پیمانی ها شرمسارم . این چنین است که دیگر عروس فکرم ،از بی جمالیسر بر نگیرد و دیده یـا س از پشت پای خجالت بر ندارد و در زمره صاحب دلان متجلی نشود تا مگر به اشارتی ، از ابر هدایتی ، بارانی برسانی !

عزیز

سال که به این روزها می رسد ، غربت و غم و انتظار _ دست در دست هم _ گریبانم را می گیرد.

و آه ! آه ! که در میانه این همه و چراغ ، چقدر غایبی !

در لحظه لحظه هایم ، حضورت را به شهادت می طلبم که آنچه بر من می رود ، غفلتی است که در ساحت آن گرفتار آمده ام ؛ غفلتیکه مایه آن غیبت توست . چه می گویم ! زبانم بریده و دستم شکسته باد ! و مگر تو غایبی !

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

خراب باده لعل تو هوشیارانند

و مگرمی توان گفت که حضورت از ما دریغ شده ! و اصلا" تو مگر حاضر و غایب داری !

تو نه مثل آفتابی که حضور وغیبت افتد

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

این ذره معلق میان زمین و آسمان از همه غایب تر و تو از همیشه حاضر تری !

ای عزیز

بندگان گم کرده راهبر آستان نیمه شعبان ، نام تو را می خوانند ؛ نامی که در میان همه نام های منسوب تو مدفون است ؛ نامی که نام توست اما تو را با آن نمی خوانند واین کمترین ، بر آستان نیمه ماه شعبان ، هدایت می طلبم از آستانت ، سامان می جوید از درگاهت و راه می خواهد ؛ راهی که تو نشان دهی ؛ طریقی که تو بر طلیعه آن اشاره فرمائی ؛ راهی که دیدگان خسته و مشتاق ، سالیانی است برآن به انتظارند.

خلاص حافظ از زلف تاب دار مباد

که بستگان کمند تو رستگارانند